نگهداشت مبتنی بر پایداری
در چندین سال اخیر تحقیقات بر روی تولید پایدار که هدفش توسعه فرآیندهای تولید پایدار، تکنولوژی های خلاقانه و ابزارهای جدید برای ارزیابی تاثیرات اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی داراییهای صنعتی است، تمرکز کرده اند.
فعالیت نگهداشت به خودی خود اهرم مهم اقدام برای پایداری سیستمهای تولید است.
نگهداشت به عنوان بخشی از محیط مدور ابتدا می تواند به عنوان سیستم اجرا کننده از ساخته شده ها در طول چرخه عمرشان حمایت کند،
سپس میتواند به عنوان ابزاری کلیدی برای باز تولید پتانسیل های این مصنوعات عمل کند و نهایتا به عنوان یک سیستم هدف که باید پایدار باقی بماند عمل کند.
در این مفهوم عملکرد نگهداشت به منظور اطمینان یافتن از دسترس پذیری، قابلیت اطمینان و امنیت داراییهای صنعتی میتواند یکی از ارکان اساسی برای تولید پایدار باشد.
اهداف نگهداشت باید در فرآیندهای نگهداشت سنتی دخیل شوند Jasiulewicz Kaczmarek و Zywica نگهداشت پایدار را به عنوان مجموعه ای از فعالیتهای فنی اقتصادی و مدیریتی تعریف میکنند که هدفش شناسایی عملکردهای یک تسهیل فنی است و همزمان دستیابی به هدف و توانایی ایجاد ارزش اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی را برای همه سهامداران در دوره
زمانی بلند مدت فراهم میکند.
نقش نگهداری به عنوان همکاری کننده تولید پایدار توجه بسیاری را جلب کرده است Hennequin و Restrepo یک سیستم فازی را به منظور تخمین مقادیر دوره ای نگهداشت پیشگیرانه با در نظر گرفتن هزینه اقتصادی، تاثیر زیست محیطی مربوط به انتشار گازهای گلخانه ای و تاثیر اجتماعی مربوط به ارگونومیک ماشینها و رویدادها پیشنهاد کردند Afrinaldi و همکاران یک مدل ریاضی که برنامه جایگزینی پیشگیرانه را بهینه میکند، به منظور حداقل کردن تاثیرات زیست محیطی و اقتصادی توسعه دادند Hoang و همکاران، مفهوم عمر اثربخش انرژی را به منظور تخمین زمان باقی مانده قبل از اینکه چیزی اثر بخشی انرژی خود را از دست بدهد، پیشنهاد کردند Ighravwe و Oke بر اساس چهار معیار پایداری (اقتصادی، زیست محیطی، اجتماعی و فنی) ساختار سیستم نگهداشت پایدار را برای مسایل مربوط به تولید پیشنهاد کردند.
نگهداشت مربوط به اولویتهای رقابتی کسب و کار و بیشتر فرآیندهای تولید ۲ بعد عمده به نامهای: بعد پایداری توسط ۳ حلیه پایداری ارایه میشود: اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی و بعد چرخه عمر توسط ۳ مرحله چرخه عمر ارایه میشود: ابتدای عمر، میانه عمر و انتهای عمر دارند. بر اساس جنبه زیست محیطی نگهداشت، چهار عامل اقتصادی مربوطه به نام های: کیفیت و محصول محوری، زمان تحویل، نوآوری و هزینه تحت تاثیر نگهداشت قرار میگیرد.
با توجه به جنبه های اجتماعی موجود در مدیریت نگهداشت، مفاهیم اجتماعی باید به جای اگر قابل کاربرد باشند، اجباری شوند.
پایداری اجتماعی فرآیندهای نگهداشت مزایای اجتماعی گسترده تری را شامل میشوند که میتوانند حاصل از تحویل خدمات نگهداشت با کیفیت بالا باشند.
این به معنی سرمایه گذاری برای حداکثر کردن همکاری در سلامت و امنیت مردم، توسعه رقابتهای آنان رضایت شغلی و… است.
نهایتا، پایداری زیست محیطی میتواند توسط اثربخشی منبع( آب، هوا، انرژی مواد و اجرا ذخیره شده)، جلوگیری از خرابی محیط زیست، کاهش انتشار و محافظت از اراضی بدست آید.
جنبه چرخه عمر تجهیز تولیدی باعث تعریف مجدد نقش نگهداشت به عنوان یک متد اولیه برای مدیریت چرخه عمر که هدف آن تامین جامعه ای با وظایف مورد نیاز به همراه حداقل سازی استفاده از انرژی و مواد اولیه شده است.
در نگهداشت پایدار، مدیریت چرخه عمر بر مدیریت اطلاعات در کنار چرخه عمر تجهیز تمرکز میکند.
فرایندهای موثر و اثربخشی به توانایی شرکت برای به کارگیری داده ها در تصمیم گیری، برنامه ریزی و انجام فعالیت های نگهداری بستگی دارد.
از دیدگاه تولید پایدار، شایان ذکر است که هیچ یک از وظایف سازمانی شرکت و هیچ یک از فرآیندها به خودی خود (به طور مستقل )ارزش ایجاد نمی کنند.
نگهداشت به سهامداران بسیاری که هر یک برکار خود متمرکز هستند، خدمت رسانی میکند. به طور کلی، اینها شامل تولید، کسب و کار و جامعه هستند.
چالش مدیران نگهداشت ایجاد تعادل میان تولید (حداکثر کردن زمان کاری، اثر بخشی کلی تجهیزات)، کسب و کار (میزان خرج کرد به عنوان درصدی از ارزش دارایی کلی ) و جامعه محیط زیست امنیت و سلامت است.
بالا و پایین کردن این موارد در نگهداشت از ایجاد ارزش حداکثری برای سهامداران نشات می گیرد.
از یک سو شرکتها میخواهند کیفیت (برای مثال کیفیت تعمیر، انجام صحیح در اولین فرصت)، سطح خدمات( برای مثال: پیشگیری از شکست ها)، خروجی( برای مثال: قابلیت اطمینان و زمان کاری) را حداکثر کنند و به طور همزمان میخواهند زمان( برای مثال: زمان و زمان هدف برای تعمیر – MTTR)، هزینه ها( برای مثال هزینه هر واحد خروجی) و ریسک (برای مثال پیش بینی شکستها اجتناب ناپذیر) را حداقل کنند.