روانکارها و گریس های همه کاره (Lubricants )
در دنیای امروز ، یکی از معضل های اساسی صنایع رفع مشکلات ناشی از اصطکاک و سایش در ماشین آلات و قطعات است.
این مسئله با طولانی کردن زمان خواب دستگاه ها برای تعمیرات و کاهش عمر مفید آنها ، همه ساله هزینه های سرسام آوری را به واحدهای تعمیرات و نگهداری تحمیل می کند.
بسیاری از ما با واژه ی روانکاری آشنا هستیم اما به صورت دقیق با مفهوم فنی و نحوه ی کاربرد آن آشنا نیستیم.
به بیان ساده ، روانکاری روشی است برای جلوگیری از اصطکاک و سایش سطوح متحرکی که روی یکدیگر قرار می گیرند. بنابراین زمانی که سطوح بر روی یکدیگر حرکت دارند ، نیروی اصطکاک وجود دارد.
در حقیقت ، سطح واقعا صاف وجود ندارد و اغلب سطوح دارای پستی ها و بلندی هایی در ابعاد میکرون هستند.
نیروی فشاری بین سطوح مختلف سبب می شود تا این پستی ها و بلندی ها با یکدیگر درگیر شده ، تغییر شکل پیدا کنند و به اصطلاح به یکدیگر جوش سرد بخورند.
با افزایش نیروی فشاری، تعداد این نقاط بیشتر شده و نیروی لازم برای شکست این جوش ها نیز بیشتر خواهد شد.
اصطکاک باعث فرسایش ، ایجاد حرارت و در نهایت کاهش عمر مفید تجهیزات خواهد بود.
روانکاری از مهم ترین روش های حل این مشکل است. روانکار یا روان کننده ، ماده ای است که که برای کاهش اصطکاک بین دو سطح ، بین آنها قرار می گیرد.
روانکاری تجهیزات ، افزایش عمر مفید دستگاه ها ، کاهش مصرف انرژی و هزینه ها را در پی خواهد داشت.
بنابراین وظیفه ی اصلی روانکار ، کاهش و به حداقل رساندن میزان اصطکاک بین سطوح متحرک است.
طول عمر کارکرد قطعات و ماشین آلات روانکاری شده ، تا حد بسیار زیادی به انتخاب و استفاده صحیح از روانکارهای مناسب بستگی دارد.
به تدریج ، اهمیت روانکارهای جدید و کارآمد که نیازهای واحدهای صنعتی را براورده می کنند رو به افزایش است.
مهم ترین نیازی که یک روانکار باید آن را براورده سازد ،حداکثر انتقال قدرت با کمترین میزان سایش و اصطکاک است.
